انسیه خزعلی که انتخاب وی به معاونت امور زنان یکی از انتخاب‌ها و انتصاب‌های چالش‌برانگیز دولت ابراهیم رئیسی بوده است، روز دوشنبه در اولین نشست خود به عنوان معاون امور زنان و خانواده رئیس جمهوری، در نشست مشترک با جمعی از نخبگان جوان دانشگاه‌ها، رشد علمی را تنها راه غلبه بر دشمنان دانست و اظهار داشت جمهوری اسلامی در بسیاری از فناوری‌ها می‌تواند در منطقه قطب باشد.
وی نگاه پیشین به معاونت زنان را یک نگاه تشریفاتی دانست و ابراز امیدواری کرد معاونت امور زنان و خانواده رئیس جمهوری در دولت سیزدهم از این نگاه تشریفاتی خارج شود و بتواند از قدرت اجرایی سایربخش‌ها در سراسر کشور استفاده کند و بر اجرا نظارت داشته باشد.
معاون امور زنان یکی از سیاست‌های مهم در این بخش را حمایت از نخبگان خانم علمی دانست و اظهار داشت معاونت باید شناسایی کند که چه امکاناتی برای زنان فراهم کرده و چه انتظاراتی از زنان دارد.
خزعلی همچنین با اشاره به اینکه ابراهیم رئیسی در بین وعده‌های انتخاباتی خود، وعده‌ی وزیر زن در کابینه نداده است، در عین حال اظهار داشت امیدوار است که دولت در سایر مدیریت‌ها بیشتر از بانوان استفاده کند. وی همچنین ابراز امیدواری کرد خانم‌ها توانمندی خودشان را بروز دهند و آقایان هم آنان را باور کنند.
گرچه ابراهیم رئیسی به صراحت از اینکه وزیر زن در کابینه خود قرار خواهد داد، حرفی به میان نیاورد، اما حامیان وی و کسانی که برای وی تبلیغات انتخاباتی انجام می‌دادند این تصور را به فضای اجتماعی القا کرده بودند که دولت ابراهیم رئیسی مانند دولت احمدی نژاد به این علت که مورد حمایت رهبری قرار دارد، در عمل شانس بیشتری هم برای معرفی وزیر زن خواهد داشت.
گرچه برخی از تحلیلگران با توجه به چارچوب ذهنی و عقیدتی زنانی که در دایره افراد مورد اعتماد دولت رئیسی قرار دارد، تاکید دارند که حضور زنان در کابینه رئیسی با توجه به رویکردهای عقیدتی و ایدئولوژیک آنها خیلی هم ممکن است به نفع زنان نباشد و از طریق خود زنان در عمل به تثبیت سازوکارهای عدالت‌ستیزانه‌ی جنسیتی کمک کنند.
تاکید بسیاری از زنان اصولگرا و گروه‌های تندرو بر اینکه اولویت اول زنان در جامعه حفظ خانواده و فرزندآوری است، در عمل موجب تشدید رفتارهای تبعیض‌آمیز نسبت به زنان شده است و این افراد معمولا بیشتر زنان را خانهنشین کرده‌اند تا آنکه به حضور اجتماعی زنان کمک کنند، یا آنکه زمینه‌های کاهش تبعیض‌های جنسیتی را در جامعه فراهم کنند.
بسیاری از این زنان خود تمامی تلاش خود را کرده‌اند تا بر خلاف سازوکارهای ضد فعالیت اجتماعی خانواده‌های خود در جامعه حضور پیدا کنند، اما به محض اینکه در جایگاه افراد تصمیم‌گیر .و سیاست‌گذار قرار می‌گیرند، اولویت اول زندگی زنان را خانه‌داری و بچه‌داری عنوان می‌کنند.
گرچه در دولت‌های اصلاح‌طلب یا نزدیک به اصلاح‌طلب هم وضعیت زنان در سازوکارهای رسمی تغییر چندانی نکرده است و این دولت‌های هم تلاش‌های ریشه‌دار و عمیقی برای تغییر موقعیت زنان در حوزه‌حقوقی و خانوادگی نکرده‌اند، و تحولاتی که در این زمینه رخ داده است، در عمل دستاورد فعالیت‌های مدنی خود زنان است، اما بسیاری این نگرانی را دارند که با روی کارآمدن زنان اصولگرایی که اولویت اول زندگی زنانه را خانه‌داری می‌دانند، در عمل قوانین ضد حضور اجتماعی زنان بیشتری در دولت و مجلس به تصویب برسد و با تثبیت نهادها و مفاد حقوقی و قوانین، تغییر در این زمینه را بیش از پیش دشوار کند.
