در حالی که کاندیداهای اصول‌گرا به خاطر تعدد کاندیداها و حضور گروه‌های متعدد در بین کاندیداهای تاییدصلاحیت‌شده‌ی اصول‌گرا، هنوز نتوانسته‌اند لیست واحدی را برای نمایندگی مجلس پیشنهاد دهند و به ویژه در تهران ده‌ها لیست انتخاباتی از گروه‌های مختلف ارائه شده که هرکدام خود را به نام ائتلاف خاصی نام‌گذاری کرده است، افراد شاخص اصول‌گرا همچنان از نمایندگان گروه‌های مخلف اصول‌گرا می‌خواهند تا بر سر لیست واحد به اجماع برسند. به گفته‌ی بسیاری از تحلیل‌گران دلیل اصلی در عدم اجماع بر سر لیست واحد برای ارائه به عنوان لیست اصلی اصولگرایان، علاوه بر آنکه نشان‌دهنده‌ی تشتت آرا در داخل اصولگرایان است، این نیز هست که اصولگرایان از وحدت رهبری اقتدارگرا و محبوبی برخوردار نیستند که اظهارات او در این خصوص فصل‌الخطاب اصول‌گراها قرار گیرد
و مشابه اتفاقی که در سه دوره انتخابات اخیر (دوتا مربوط به ریاست جمهوری و یک مورد مربوط به مجلس شورای اسلامی) در بین اصلاح‌طلبان رخ داد،، بتواند گروه‌های حامی اصولگرایان و حتی گروه‌های خنثی از نظر گرایش به اصول‌گرایی را متقاعد کند که به لیست واحد پیشنهادی اصولگرایان رای دهند.
حداد عادل از دوره‌های قبل انتخابات چه در انتخابات مجلس و چه در دو دوره انتخابات ریاست جمهوری تلاش زیادی کرده است که این نقش رهبری را برای خود تولید کند، اما تعداد حامیان او که به اظهارات او در این خصوص اهمیتی بدهند یا از اظهارات او درباره انجام کنش خاص انتخاباتی یا رای دادن به افراد یا فرد یا لیست خاصی پیروی کنند، در هیچ کدام از انتخابات اخیر به اندازه‌ای نبوده است که باعث رای آوردن حامیان او در انتخابات مجلس بشود. حتی حضور خود او در سر لیست انتخاباتی هم در دوره قبل نتوانست اقتدار رهبری در گروه مقابل را تحت تاثیر قرار بدهد.
با این وصف وی در انتخابات اخیر هم همچنان در تلاش است تا اصولگرایان را متقاعد سازد لیست پیشنهادی او برای نمایندگی مجلس را بپذیرند. وی تاکنون حتی نتوانسته است دیگر اصولگرایان را متقاعد کند که در جلسات مشترک در این خصوص مشارکت کنند و درباره اقدام لازم و مناسب در این خصوص به اجماع برسند. بسیاری از تحلیل‌گران پیش‌بینی می‌کنند حتی لیست ائتلاف پیشنهادی او نیز از رای قابل توجهی برخوردار نخواهد بود. ضمن اینکه بر خلاف ادعاهایی که مطرح می‌شود حامیان اصولگرایان محدود به گروهی از ولائیون هستند و اصولگرایان در بین مردم جامعه از اعتبار کافی نیز برخوردار نیستند و جایگاهی در بین عامه مردم ندارند که فهرست‌های پیشنهادی اصولگرایان بتواند رای مردم عادی را جذب کند.
به گفته تحلیل‌گران، هربار هم که اصولگرایان از رای شاخصی در انتخابات برخوردار شده‌اند، یا رقیب دیگری در عرصه انتخابات وجود نداشته و اصول‌گراها با حداقل رای پیروز انتخابات شده‌اند یا آنکه با وعده‌های پوپولویستی توانسته‌اند مردم را متقاعد کنند که آنها حامی و طرفدار آنها هستند و دغدغه‌ای جز مردم ندارند که مردم بپذیرند به آنها رای دهند. با این وجود نگرانی در بین اصولگرایان همچنان ادامه دارد. حسین شریعتمداری مدیر مسئول روزنامه کیهان نیز در روزهای اخیر بارها هشدار داده است اگر اصولگرایان به لیست واحدی نرسند رقیب پیروز میدان خواهد بود. شریعتمداری در حالی از رقیب در میدان انتخابات سخن می‌گوید که نه تنها چنین رقیبی در عمل وجود ندارد بلکه اگر هم وجود داشته باشد گروه مقابل به صراحت اعلام کرده است فهرستی برای انتخابات ارايه نخواهد کرد. در عین حال انتخابات اخیر بار دیگر نشان داد که بر خلاف ادعاهای مطرح شده از طرف اصولگرایان، تشت‌آرا در بین اصولگرایان بسیار زیاد است و هیچ کدام از این گروه‌ها ضمن انکه یکدیگر را قبول ندارند، حتی حاضر به اتخاذ وحدت رویه در حضور در عرصه سیاسی کشور نیز نیستند و اهداف صنفی و گروهی برای انها از آرامان‌های کلی مشترکی که به ان قائل هستند و بارها شعار آن را می‌دهند اهمیت بیشتری برای آنها دارد.
