زندانیان سیاسی و غیرسیاسی در ۳۴ زندان جمهوری اسلامی ایران روز سه‌شنبه نهم بهمن و در پنجاه و سومین کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» ابراز امیدواری کردند که در دومین سال این کارزار، صدای آنها «از پشت دیوارهای ستبر زندان با صدای زنان، مردان و جوانان ایران پیوند بخورد و سهمی در دفاع از حقوق بشر و برچیدن طناب‌های دار» داشته باشند.
پنجاه و سومین هفته این کارزار در شرایطی آغاز شد که از آغاز سال ۱۴۰۳ تاکنون، بیش از یک هزار نفر از محکومان زندانی با حکم اعدام در زندانهای مختلف ایران، به دار آویخته شدند.
فعالان کارزار با انتشار بیانیه‌ای یادآوری کردند که تنها در ماه دی، بیش از ۱۱۰ نفر در ایران به دار آویخته شده‌اند.
آنها نوشتند: در سالگرد این کارزار، در حالی اعتصاب می‌کنیم که روز یکشنبه هفتم بهمن، دو تن از زندانیان سیاسی و اعضای کارزار، به نامهای بهروز احسانی و مهدی حسنی، که به اعدام محکوم شده‌اند، «با خشونت از زندان اوین ربوده و به زندان قزلحصار منتقل شدند.»
در این بیانیه با اشاره به سخنان وکلای مدافع این دو زندانی سیاسی در روز دوشنبه هشتم بهمن، که «درخواست اعاده دادرسی در پرونده آنها ثبت شده» افزوده شده است: «اما بر اساس اطلاعات رسیده به کارزار، این دو زندانی سیاسی هم‌اکنون در سلول‌های بند امن واحد ۳ قزلحصار، که محل نگهداری زندانیان در آستانه اجرای حکم اعدام است، به سر می‌برند و خطر اعدام، آنان را تهدید می‌کند.»
زندانیان در این کارزار، سه‌شنبه هر هفته دست به اعتصاب غذا می‌زنند تا صدای خود را در دفاع از حقوق بشر و ضرورت برچیدن اعدام‌ها، به گوش مردم ایران و نهادهای بین‌المللی برسانند.
بیانیه به اولین اعتصاب غذای زندانیان سیاسی قزلحصار کرج در سه‌شنبه نهم بهمن سال ۱۴۰۲ پرداخته و اضافه کرده است: «ابتدا شماری از زندانیان سیاسی در بندهای ۴ و ۸ اوین، سپس بند زنان زندان اوین، زندان مرکزی کرج، لاکان رشت، و به‌دنبال آن، در هفته‌های پی‌درپی، زندانهای دیگر نیز به کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام پیوستند.»
به اعتقاد زندانیان امضاکننده بیانیه، شروع کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام، «از آنجایی آغاز شد که موج اعدام‌ها آن‌چنان گسترده و فراگیر شد که در هیچ جای جهان سابقه نداشت.»
امضاکنندگان بیانیه با تاکید بر این نکته که «این امر نمی‌توانست تصادفی یا صرفاً حقوقی – جزایی باشد»، افزودند: «در ابتدای موج اعدام‌ها، نامهای تظلم‌خواهانه از زندانیان عادی زیر حکم اعدام منتشر شد که از همه زندانیان و مردم ایران برای نجات جان خود و انبوه محکومان در صف اعدام، طلب استمداد و یاری کرده بودند.»
بیانیه اضافه کرده است: «شروع کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام، مصادف شد با هفتمین روز پس از اعدام زنده‌یادان محمد قبادلو و فرهاد سلیمی، زندانیان سیاسی و عقیدتی قزلحصار.»
زندانیان امضاکننده بیانیه اشاره کردند که «اعضای اولیه کارزار، با اعتصاب غذای خود به اعتراض علیه اعدام‌ها برخاستند» و «به این دلیل روز سه‌شنبه را برای اعتصاب انتخاب کردند که عموماً محکومان به اعدام را روزهای دوشنبه به سلول انفرادی منتقل کرده و در سحرگاه چهارشنبه اعدام می‌کردند.»
آنها تاکید کردند: «این حرکت اعتراضی، که اکنون اکثر زندانهای کشور را فراگرفته است، به لطف تلاش‌های هم‌وطنان ما در داخل و خارج کشور، از دیوارهای زندان‌ها عبور کرده و مرزهای جغرافیایی را نیز درنوردیده است» و نوشتند: «انبوه نهادهای حقوق بشری، فعالان حقوق بشر، ارگان‌ها و نهادهای بین‌المللی و حتی جریان‌های سیاسی، به حمایت از آن پرداخته‌اند. بسیاری از رسانه‌ها و خبرگزاری‌ها نیز، در عملی مسئولانه نسبت به حقوق بشر، هر هفته بیانیه و گزارش کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام را منتشر و به اطلاع عموم می‌رسانند.»
در بیانیه همچنین به تقدیر جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سابق سازمان ملل متحد در مورد نقض حقوق بشر در ایران، اشاره شد و گفته شد که مای‌ساتو، گزارشگر ویژه فعلی سازمان ملل متحد، کارزار را «تعهدی تزلزل‌ناپذیر به عدالت و حقوق بشر دانسته که در برابر اقدامات سرکوبگرانه حکومت درخشیده است».
زندانیان سیاسی و غیر سیاسی امضاکننده بیانیه در مورد افزایش حمایت مردمی از حرکت اعتراضی آنها در زندان های جمهوری اسلامی ایران اشاره کردند که در هفته‌های گذشته، «شاهد حمایت‌های داخلی از جمله دانشجویان، معلمان، کارگران و زنان بودیم.»
آنها اعتصاب عمومی در مناطق کردنشین ایران را «نقطه عطفی» دانستند که «جای تقدیر دارد و باید به تمام ایران گسترش یابد.»
در بخش دیگری از بیانیه نوشته شد که «در ایران تحت حاکمیت دیکتاتوری دینی اعدام به ابعاد غیر قابل باوری رسیده و به ابزاری برای ارعاب مردم مبدل شده است و عموم مردم را به این وسیله به گروگان گرفته‌اند.»
امضاکنندگان بیانیه تاکید کردند: «در ایران حکم اعدام، نه یک مجازات قانونی بلکه به یک ابزار سیاسی برای سرکوب و انتقام از مردم ایران مبدل گشته است» و نوشتند: «این حقیقت، وظیفه ما را در مقابله با سرکوب و شکنجه و اعدام مضاعف می کند و امیدواریم به این وظیفه جامه عمل بپوشانیم.»
آنها در پایان بیانیه خود نوشتند: مطابق ماده سوم اعلامیه جهانی حقوق بشر «هر شخص حق زندگی و حیات دارد» و مطابق ماده پنجم «هیچ انسانی را نمی‌توان مورد رفتار ظالمانه و برخلاف انسانیت و شئون بشری قرار داد. همچنین، اعدام «مجازاتی جبران‌ناپذیر و غیرقابل بازگشت» است.
بر اساس این بیانیه، در پنجاه و سومین هفته این کارزار زندانیان در ۳۴ زندان در اعتصاب غذا هستند.
این حرکت اعتراضی با حمایت نهادهای حقوق بشری، فعالان حقوق بشر و سازمان‌های بین‌المللی روبه‌رو شده است.
در ماه‌های گذشته جاوید رحمان، گزارشگر ویژه پیشین سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، از این کارزار تقدیر کرد و مای ساتو، گزارشگر ویژه فعلی، آن را «تعهدی تزلزل‌ناپذیر به عدالت و حقوق بشر» دانست.
