اصل یکصد و پنجاه و سه قانون اساسی جمهوری اسلامی:
«هرگونه قرار داد که موجب سلطه بیگانه بر منابع طبیعی،اقتصادی،فرهنگی،ارتش و دیگر شئون کشور شود.ممنوع است».
اعلام شد که وزیران خارجه دولت چین و جمهوری اسلامی قرار داد یا توافق نامه ی بیست و پنج ساله میان دو کشور امضا کرد ه اند.
در اینجا قصد بررسی جزییات این قرار که پنهان مانده است نیست.
تنها به مواردی پیرامون این قرارداد یا توافق نامه پرداخته می‌شود.
طبیعی است که این گونه توافق نامه ها یا قرار داد ها اصولا هنگامی معتبر است که میان دو دولتی بسته شود که بر اساس قانونی نماینده مردم کشور های خود باشند.
در مورد چین که یک طرف توافق نامه هست حرفی نداریم ولی آنچه که مسلم است، «نظام استبداد مذهبی جمهوری اسلامی فاقد پایگاه مردمی و حقانیت قانونی است و نظام آینده را مردم ایران با رای و اراده خود انتخاب خواهند کرد».
(به نقل از قطع نامه گرد هم آیی جبهه ملی در ۲۵ خرداد ماه سال ۱۳۶۰ میدان فردوسی تهران.)
بنابراین امضای هرگونه توافق نامه و یا قرار داد توسط سردمداران آن مورد قبول ملت ایران نبوده و نخواهد بود.
همچنان که کشوری بنام تایوان توسط ژنرالیسم چایکانچک ریس جمهور پیش از انقلاب چین با وجود گذشت بیش از هفتاد سال هنوز مورد قبول دولت چین نیست!
افزون بر آن این گونه توافق نامه ها یا قرار داد ها نباید با مفاد قانون اساسی کشور های امضا کننده مغایرت داشته باشد. همچنین باید به تصویب مجالس قانونگذاری آنها برسد.
مجلس اسلامی چون منتخب مردم ایران نمی باشد از این رو مصوبات آن حتا همین توافق نامه جنبه قانونی ندارد و قابل قبول ملت ایران نیست.
از این رو ملت ایران حق دارد در فردای پایان عمر جمهوری اسلامی آنرا باطل اعلام کند و امر را به آگاهی مراجع صاحب صلاحیت بین المللی برساند.
ملت ایران به هیچ وجه باکی از امضای چنین توافق نامه بی ارزشی ندارد زیرا کسانی آنرا امضا کرد ه اند که صلاحیت این کار را نداشته اند.
در دوران ریاست جمهوری ژنرالیسم چایکانچک قرار دادی میان چین و ژاپن استعمار گر بسته شد که مورد قبول مائوتسه رهبر استقلال طلبان چین نبود.به همین جهت باطل اعلام شد. اکنون این حادثه تاریخی به شکل دیگری تکرار می شود.
به همانگونه که مائو آز این قرارداد داد استعماری به درستی انتقاد کرده بود و مردم حتا طرفداران چایکانچک را بر ضد او بسیج کرد. این ملت ایران است که در رویارویی با این توافق استعماری آنرا باطل اعلام خواهد کرد.
فراموش نکنیم که بخشی از طرفداران جمهوری اسلامی در این مورد با مردم هم رای و هم داستان شده اند.
دریغ است که دو ملت بزرگ ایران و چین با آن پیشینه تاریخی چندین هزارساله و مناسبات دوستانه و افتخار آمیز بخاطر بازی های سیاسی یک نظام در حال فرو پاشی رو در رو یکدیگر قرار گیرند.
بدا به حال دولتمردان کنونی چین که باوجود چند ده مبارزه برای کسب استقلال، به عنوان دولتی استعمارگر در دورانی از تاریخ شناخته شوند که عمر استعمار کهن و دولت های استعمارگر دیر زمانی است به تاریخ پیوسته و عصر ملت ها آغاز شده است.
هوشنگ کردستانی
پاریس، یازده فروردین ماه سال ۱۴۰۰
برابر با سی و یکم ماه مارس سال دو هزار و بیست و یک
