بحث همکاری بلندمدت با چین که در چارچوب یک سند همکاری ۲۵ ساله مطرح شده، به مرکز بحثهای سیاسی زیادی مبدل شده است و منتقدان زیادی را به همراه داشته است در روزهای اخیر رنگ و بوی سیاسی به خود گرفته است مجیدرضا حریری، رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین معتقد است از آنجایی که اقتصاد دو کشور مکمل یکدیگرند، هر دو ناگزیر به توافق راهبردی بلندمدت هستند که منافع آن دو طرفه باشد وی میافزاید یکی از نقاط مثبت قرارداد این است که ما بعد از ۴۰ سال این اعتماد به بنفس را پیدا کرده‌ایم که با یک ابرقدرت دنیا پای میز مذاکره بشینیم و برای ۲۵ سال آینده تصمیم بگیریم. همین که از موضع برابر بنشینیم و درباره برنامه‌های بلندمدت صحبت کنیم یک اتفاق مثبت است. ضمن اینکه اقتصادهایی مانند ایران چاره‌ای جز همکاری با چین ندارند. چین شریک نخست تجاری ۱۲۰ کشور دنیاست، بنابراین موضوع این همکاری سیاسی نیست و چیزی نمی‌تواند مانع این شود که دو کشور رابطه اقتصادی داشته باشند.
وی همچنین در مورد سند منتشره میگوید این سند همان پیش‌نویس توافق‌نامه‌ای است که پیش از این و از طریق وزارت اقتصاد دوره آقای طیب‌نیا در کمیسیون مشترک آغاز کردیم و در زمان وزارت آقای دژپسند به کمیته‌ای که در حزب کمونیست چین مسئول امور ایران است، اعلام کردیم تا شروع یک همکاری جدید و برنامه‌ریزی شده کلید زده شود. وی در مورد ناعادلانه بودن این قرارداد و دست بالای چین در این شرایط میگوید که این قرارداد در هر دولت و حکومتی که باشد باید انجام می‌شد، زیرا اقتصاد ایران و چین دو اقتصاد مکمل همدیگر هستند.وی همچنین میگوید که هنوز قراردادی صورت نگرفته است. تنها ما پیشنهاد داده‌ایم که در صنایع نفت، گاز، پتروشیمی و معدن، ساخت، ریل و جاده همکاری کنیم و در مقابل هم آنها از ایران نفت بخرند. یعنی ما یک مشتری تضمین شده ۲۵ ساله نفتی داشته باشیم.
زیرا چینی‌ها به یک کانال مطمئن نفتی برای انرژی خود نیاز دارند؛ به ویژه اینکه ما و روسیه تنها کشورهای صاحب نفتی هستیم که می‌توانیم از راه خشکی به چین نفت صادر کنیم. کسانی که در حوزه‌های استراتژیک کار می‌کنند معتقدند در آینده درگیری اصلی در دریای چین خواهد بود و از همین رو این کشور هم برای چنین روزی به دنبال مسیری برای دریافت نفت است.وی همچنین میگوید در ۱۰ تا ۱۵ سال آینده چین قدرت اصلی اقتصادی دنیا می‌شود و از همین رو، یوان ارز چین در آینده حداقل تنه به تنه دلار و یورو خواهد زد.
وی در مورد تفاوت چین و روسیه میگوید ما با روسیه از نظر مواضع سیاسی، نظامی، امنیتی بسیار نزدیک‌تریم، اما هر چقدر در این چند سال تلاش کردیم، سالانه بیش از دو تا سه میلیارد دلار نتوانسته‌ایم با این کشور تجارت داشته باشیم، زیرا اقتصاد ایران و روسیه بسیار شبیه به یکدیگر است؛ یعنی محصول اصلی صادراتی هر دو انرژی است و در این زمینه رقیب هستیم. همچنین در زمینه واردات کالاهایی مانند ماشین‌آلات و تکنولوژی نیز رقیب یکدیگریم. اما اقتصاد ایران و چین مکمل یکدیگرند، زیرا ایران بزرگترین دارنده ذخایر انرژی دنیاست و چین هم بزرگترین خریدار آن.وی میگوید آنچه که چین عرضه می‌کند، مورد نیاز ماست. در نتیجه این دو اقتصاد می‌توانند در بسیاری از زمینه‌ها با یکدیگر همکاری کنند.وی می الفزاید عربستان سعودی و امارات جزو اردوگاه آمریکا هستند، اما در عین حال شریک تجاری اول و دوم چین در میان کشورهای خاورمیانه. پس موضوع سیاسی نیست و حتماً دلایل اقتصلادی ملموس دارد. هر کسی در جایگاه دولت ایران قرار گیرد، متوجه می‌شود در شرایط امروز این دو کشور ناچارند با یکدیگر شراکت نزدیک اقتصادی داشته باشند.وی میگوید که داشتن یک مشتری بلندمدت اقتصادی برای ما یک موفقیت راهبردی است. الان همه فروشنده‌های نفت به دنبال مشتری بلندمدت هستند.
این در حالی است که منتقدان میگویند در شرایطی که ایران در حال وضعییت اضطراری بخاطر تحریمها است چندان قرار داد متعادلی نمی تواند از سمت طرف چینی ها اخذ کند و اگر موقعییت مناسبی داشته باشد میتوانددر موقیعیت متوازن تر قرار داد بهتری یا چین به امضا برساند
