سایت «پرسمان دانشجویی» وابسته به اداره مشاوره نهاد رهبری گزارشی درباره اعدام‌های سال ۶۷ منتشر کرده و دلیل اعدام شمار زیادی از زندانیان سیاسی در زندان اوین را، شورش این زندانیان همزمان با «عملیات مرصاد» اعلام کرده است. طی ماه‌های مرداد و شهریور سال ۱۳۶۷، شمار زیادی از زندانیان سیاسی، عقیدتی در زندان‌های ایران اعدام شدند. این زندانیان که عمدتا اعضای سازمان مجاهدین خلق یا احزاب و گروه‌های چپ و کمونیست بودند، با حکم آیت‌الله خمینی به جوخه‌های اعدام سپرده شدند و پس از آن عمدتا در گورهای ناشناسی در گورستان خاوران در جنوب شرق تهران به خاک سپرده شدند.
سایت پرسمان دانشجویی که تارنمایی وابسته به یکی از دفاتر رهبری است، در پرسش و پاسخی با کاربرانش به موضوع اعدام‌های زندانیان سیاسی در تابستان سال ۶۷ و عقد دختران باکره پیش از اعدام پرداخته است.
در پاسخی که این سایت به پرسش‌های کاربران داده است، تاکید شده که «این اعدام‌ها نه برای راحت شدن از شر زندانیان، بلکه در پی شورش آنها در زندان همزمان با عملیات مرصاد بوده است.»
عملیات مرصاد (نامی که جمهوری اسلامی بر آن گذاشته) یا عملیات فروغ جاویدان (نامی که سازمان مجاهدین خلق بر آن گذاشته) نبردی بود که با پیشروی نیروهای سازمان مجاهدین خلق در خاک ایران، با هدف رسیدن به تهران رخ داد. این نبرد در اواخر جنگ ایران و عراق، در سال ۱۳۶۷ درگرفت. ارتش ایران پس از چند روز درگیری در آن پیروز شد و شمار زیادی از نیروهای سازمان مجاهدین خلق نیز در آن کشته شدند.
به نوشته سایت پرسمان، وابسته به اداره مشاوره نهاد رهبری، «افرادی محاکمه می‌شدند که پیش‌تر در عملیات تروریستی شرکت داشتند و فقط کسانی اعدام می‌شدند که بر سر مواضع خویش باقی مانده بودند. ضمن اینکه این عمل پیش از این هم در مورد تروریست‌ها انجام شد و البته بسیاری از آنان نیز به خاطر نداشتن خط مشی پیشین، از اعدام نجات یافتند و بعدها آزاد گشتند.»
این سایت همچنین در بخش پاسخ تفصیلی به این پرسش‌ها، تاکید کرده که «اعدام زندانیان سیاسی، ممنوعیت اعدام دوشیزگان و عقد آنها، همه شایعات ساخته و پرداخته» سازمان مجاهدین خلق «برای تطهیر جنایات و خیانت‌های خود به کشور و تخریب وجهه نظام اسلامی می‌باشد».
اما در بخش دیگری از همین گزارش تاکید شده که اعدام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷، مورد مشابهی در سال ۶۰ هم داشته است.
به نوشته سایت پرسمان دانشجویی، «در سال ۱۳۶۰ نیز همزمان با شورش‌های شهری و ترورهای گسترده» این گروه «شورشی در زندان صورت می‌گیرد و ۱۲ نفر در این ارتباط تیرباران می‌شوند».
اما در ادامه پاسخ به این پرسش‌ها، وضعیت سال ۱۳۶۰ و ۱۳۶۷ «متفاوت» از یکدیگر توصیف شده و در توضیح این تفاوت آمده است: «در سال ۶۰ سازمان منافقین اگر چه از حمایت‌های سیاسی و تبلیغاتی بیگانه بهره می‌برد اما به هر حال یک گروه ضدانقلاب داخلی به شمار می‌آمد که دست به عملیات تروریستی و انفجاری در داخل می‌زد و البته با عوامل این عملیات نیز برخورد می‌شد، ولی در سال ۶۷ این گروه در قالب یک «ارتش متجاوز» ظاهر شد که از پشتیبانی کامل نیروهای نظامی بیگانه برخوردار بود.»
در پاسخ به موضوع اعدام دختران باکره پس از عقد اجباری آنها نیز گفته شده که ماموران زندان بر مبنای احکام اسلام نمی توانستند «یک دختر را به زور صیغه کنند و باکرگی او را بردارند و روی همین حساب باطل بودن این ادعا ثابت می شود.»
در ادامه این پاسخ، به کتاب خاطرات آیت الله منتظری نیز اشاره شده است که در بخشی از آن در خصوص اعدام دختران باکره آمده است: «وقتی بحث اعدام‌ها مطرح شد، من اعتراض کردم که در زندانها زنان نیز اعدام می شوند، اعدام زن در اسلام بسیار محدود است و دختران را نیز اعدام نمی کنند، امام نیز گفت خب به آقایان بگویید دخترها را اعدام نکنند، بعد آمدند اینطرف و آنطرف اینطور وانمود کردند که منتظری گفته دخترها را اعدام نکنید، اول آنها را صیغه کنید و بعد اعدام کنید. در خارج از کشور هم منافقین این را دست گرفته بودند.»
این در حالی است که براساس برخی منابع و آمار‌های موجود و شهادت زندانیان سابق در ایران تریبیونال، از ۱۳۶۰ تا ١٣٦٤ نزدیک به ۱۱هزار نفر در زندان های مختلف اعدام و یا زیرشکنجه کشته شدند. در سال ١٣٦٧ نیز به فرمان آیت الله خمینی گروهی از زندانیان که دوران محکومیتشان را سپری می کردند طی سه ماه به جوخه های اعدام سپرده شدند و از مرداد ماه تا اواسط آذر همان سال بیش از چهار هزار نفر کشته شدند.
براساس شهادت زندانیان سیاسی دهه ۶۰، در تابستان ١٣٦٧ با قطع ملاقات‌ها و رادیو و تلویزیون زندان، نخست هواداران و اعضا سازمان مجاهدین خلق را که در حال گذراندن احکام زندان خود بودند و سپس زندانیان چپ را در دادگاه‌هایی کوتاه مدت که در راس آن حسینعلی نیری، مرتضی اشراقی و نماینده وزارت اطلاعات (به اصطلاح هیات مرگ) قرار داشتند، اعدام کردند. محل اعدام این زندانیان مشخص نیست و گفته شده که آنها در گورهای دسته جمعی، در گورستانهایی نظیر گورستان خاوران دفن شده‌اند.
بر سر شمار اعدام شدگان تابستان سال ۶۷، مناقشه جدی وجود دارد و تاکنون رقم مشخصی از قربانیان سال ۶۷، اعلام نشده است. آیت الله حسینعلی منتظری، قائم مقام وقت رهبر جمهوری اسلامی با نوشتن نامه‌ای به آیت‌الله خمینی، به این موضوع اعتراض کرد و همین موضوع باعث شد تا از سمت خود برکنار شود. مسئولان رسمی جمهوری اسلامی، تاکنون پاسخ روشنی به ابهامات پیرامون این اتفاق نداده و مسئولیت آن را بر عهده نگرفته‌اند. زندانیان سیاسی ایران در دهه شصت از مصطفی پورمحمدی به عنوان یکی از اعضای اصلی کمیته اعدام‌ها در تابستان ۱۳۶۷ نام می‌برند. آقای پورمحمدی هم اکنون وزیر دادگستری دولت حسن روحانی است. همچنین در مورد اعدام‌های سالی ۱۳۶۷ در سال ۱۳۹۱ دادگاهی با حضور شاهدان و خانواده‌های قربانیان و نیز قضات بین‌المللی در کاخ صلح در لاهه، هلند، برپا شده است. قضات بی‌المللی در این دادگاه، که متهم در آن شرکت نکرده بود، در نهایت در آبان‌ماه آن سال این دادگاه پس از دو جلسه رخدادهای ۶۷ را جنایت علیه بشریت نامید.
